Jolanda Stolk
Eigenaar eetcafé De Parkstraat
Begonnen als ‘ijsmeisje’ bij haar ouders in de snackbar op de TESO-haven, werkt Jolanda Stolk inmiddels al bijna veertig jaar in de horeca. Met een nieuw eetcafé, De Parkstraat, dat na de brand van twee jaar geleden in oude luister werd hersteld. ‘Als iets goed is, waarom zou je er dan aan sleutelen?’
De Parkstraat is een begrip, al tientallen jaren lang. Met veel zeer trouwe gasten. Ze komen er niet alleen om te eten of te drinken, maar vooral ook voor de huiselijke sfeer. Met een opvallend grote kop koffie erbij (‘Bij ons krijg je geen kopjes’) vertelt Jolanda met warmte over ze. Over de twee mannen die er iedere zondagochtend na hun wekelijkse kerkgang neerstrijken voor een raspatatje mayo, bijvoorbeeld. ‘Dat doen ze al jaren. Als ze een keer niet kunnen, dan geven ze dat ruim van tevoren door. De ochtend na de brand waren we compleet van slag. Stonden ze plotseling op de stoep. Waar ze naar toe moesten als wij dichtgingen? Toen moest ik wel weer lachen.’
Een precieze omschrijving van de clientèle geven valt niet mee. ‘Er komt hier van alles. Voor de een zijn we een zoete inval. Bijvoorbeeld voor mannen die zelf niet koken en bij ons voor de daghap komen. Een ander wil graag z’n verhaal kwijt. Aan de bar wordt lief en leed gedeeld. We zijn populair met Ouwe Sunderklaas. Dan zit het hier van vroeg tot laat vol. En met de Avondvierdaagse is het voor veel mensen traditie hier een ijsje te halen.’
Familiaire sfeer
Er schiet haar een verhaal te binnen. ‘Op een dag stapte een oud-Texelaar binnen. Hij was jaren geleden van het eiland vertrokken en had drie kinderen bij zich. Ze kregen allemaal een ijsje, alleen de jongste niet. Die zou de boel maar ondersmeren. Wacht even, zei ik. Ik vulde een hoorntje met een héél klein beetje ijs, zodat ze niet zo erg kon kliederen, en gaf het die kleine. Zegt die man: ja, zo heb ik hier ook ijs leren eten.’
Tekenend is ook de familiaire sfeer, waarin stevige grappen niet worden geschuwd en geen gespreksonderwerp taboe is. Jolanda houdt daarbij nauwlettend in de gaten of het een beetje binnen het betamelijke blijft. ‘Ik vind veel goed, maar op een gegeven moment gaat iemand te ver en dan zeg ik: foei!’ Ze lacht. ‘Ik ben net een moederkloek.’
Na een jaar improviseren met noodvoorzieningen ging de nieuwe cafetaria op 22 juli 2017 open. Met wat kleine aanpassingen om aan alle gemeentelijke eisen te kunnen voldoen. Maar verder was alles zo veel mogelijk hetzelfde gelaten. Met succes, zo bleek al snel. De complimenten waren niet van de lucht en de ultieme bevestiging kwam toen ze een vrouw in een gezelschap hoorde zeggen: ‘Ik kom hier nu al jaren en er verandert nooit iets...’
Jolanda Stolk is 'de moeder' van De Parkstraat
’t Horntje
Jolanda groeide op op ’t Horntje, waar haar ouders de uitbaters waren van het Havenrestaurant. ‘Ik ben de enige Texelaar die is geboren en getogen in het TESO-gebouw. Op 22 juni 1968 was de officiële opening. Ze zaten nog uit te puffen van een drukke receptie, toen mijn moeder tegen mijn vader zei: bel dokter Siebinga maar, de baby komt eraan. Op 23 juni was ik er.’
Als 11-jarige verkocht ze al ijs in de snackbar. Het begin van een lange loopbaan in de horeca, nauw verweven met die van haar ouders. Ze praat met diep respect over vader Jan en moeder Jenny, die hun leven in dienst van het bedrijf hebben gesteld. ‘We zijn nooit gepusht, ik ben erin gerold. Maar mijn broer wilde vrachtwagenchauffeur worden. En dat is gelukt.’
Het bedrijf bestond jarenlang niet alleen uit het Havenrestaurant, maar ook uit de cafetaria aan de Parkstraat, het onder het vorige gemeentehuis gelegen restaurant De Raadskelder en evenementenbureau Partyservice Texel. Pas vorig jaar stopten haar ouders, hoewel Jan gelijk al aankondigde dat zijn dochter op hem kon blijven rekenen. ‘Mijn vader en moeder hebben altijd keihard gewerkt. Ik hoop dat ze nu een beetje gaan genieten. Leuke dingen doen, want daar hebben ze nooit tijd voor gehad.’ Ze is even stil. ‘Ik ben bang dat ik hetzelfde ben. Volgens mij zit het in de genen. Heel lang heb ik overdag in de Parkstraat gewerkt. Tot vijf uur, dan ging ik naar het Havenrestaurant om daar te helpen. Als iedereen zijn eten had, ging ik terug naar de Parkstraat om af te sluiten.’
Wijnkenner
Jolanda volgde de opleiding Consumptief in Den Helder, maar maakte die niet af. ‘Ik kon het met veel leraren niet best vinden.’ Later haalde ze in de avonduren alsnog haar diploma’s. Ook ontwikkelde ze zich tot wijnkenner. De keuken en de bediening, ze hebben weinig geheimen voor haar. Een voorkeur heeft ze niet. ‘Het is totaal ander werk en toch lijkt het op elkaar. Het gaat er uiteindelijk om dat je de gast een mooie avond bezorgt.’
‘Kwaliteit, kwaliteit, kwaliteit. Concessies deed ik nooit’, zei haar vader vorig jaar bij zijn afscheid in het Noordhollands Dagblad. Daar is niets aan gelogen, volgens Jolanda, die er dezelfde principes op nahoudt. ‘Wij serveren ook zeetongen. In welke snackbar zie je dat nou? Maar het is gewoon zo: het draait om kwaliteit.’
Ze vindt het leuk om nieuwe dingen uit te proberen. Kippeling bijvoorbeeld, kip gekruid zoals de kabeljauw in kibbeling. Jolanda en haar medewerkers maken dat niet alleen bekend in een huis-aan-huis verspreide folder, maar ook via Facebook en Instagram, want iedere Texelaar mag het weten.
Vaar je eigen weg
Gevraagd naar haar ambities, haalt ze haar schouders op. ‘Nee, ik heb geen groot plan. Ik ben altijd bezig en zie wel wat er komt. Vaar je eigen weg, heb ik van mijn vader en moeder geleerd. En dat doe ik.’
