Anneke Pahlevy
Kok en gastvrouw Anneke's Kitchen
Als kind was Anneke Pahlevy al dol op koken en wilde ze het liefst kok worden. Maar thuis in Jakarta hoefde ze daar niet over te beginnen. ‘Zelfs toen ik jaren later, in 2008, in de keuken van het Mariott Hotel in Vancouver werkte, verbood mijn moeder me over mijn werk te vertellen. Ze vond het embarrassing, beschamend. Gelukkig is ze helemaal bijgedraaid. Tegenwoordig vertelt ze iedereen trots dat haar dochter chef-kok is.’
Na een hectisch leven in wereldsteden als Jakarta, Los Angeles en Vancouver, belandde Anneke eind 2012 op Texel. ‘Voor de liefde’, vertelt ze. Via Facebook had ze drie jaar eerder Texelaar Menno Siebinga leren kennen. ‘Hij schreef een boek en was op zoek naar Indonesische beroemdheden om te interviewen. Daar kon ik hem wel bij helpen. Hij kwam naar Indonesië en we werden verliefd. Al snel vond hij mij belangrijker dan die mensen die hij wilde interviewen.’ Lachend: ‘Het boek is er nog steeds niet. Het ligt in de ijskast, denk ik.’
Menno is op Texel bepaald geen onbekende. De kleurrijke fysiotherapeut hield zich als één van de eersten in Nederland bezig met capoeira, een kruising tussen vechtsport en dans. Hij werd op de Filippijnen wereldkampioen in de vechtsport escrima en organiseerde op eigen eiland het festival Body & Brein, waarbij hij (vecht)sporters en wetenschappers samenbracht als ambassadeur van de boodschap dat het leven zo veel langer leuk kan blijven als je op tijd begint je lichaam en geest (‘body en brein’) te onderhouden. Hij keerde naar Texel terug om zijn hoogbejaarde ouders te verzorgen. Anneke volgde hem, maar dat was wel een offer. ‘Het was overleven. Ik was gewend in Jakarta en Los Angeles te wonen. Dan is Texel echt wennen. Aan de andere kant: het is hier wel veilig. Ik hoef me niet bezorgd te maken om waar mijn kinderen zijn.’
Vele talenten
Ze werd geboren in Jakarta, waar haar vader een succesvol aannemersbedrijf had en haar moeder een eigen kliniek voor verloskunde. Anneke is iemand met vele talenten. Al op haar zeventiende had ze een eigen café in Jakarta. Ze studeerde Chinees en zat op de modeacademie. De eerste jurk die ze ooit ontwierp, was voor een bekende actrice, een vriendin van Anneke, en haalde de cover van het vooraanstaande modetijdschrift Elle Indonesia Magazine. ‘De jurk, niet de actrice’, lacht ze.
Op haar twintigste verhuisde ze naar Californië en besloot ze haar hart te volgen en professioneel kok te worden. ‘Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in koken. Toen ik nog klein was, leerde ik van mijn moeder al het belang van het eten van vers voedsel, drie keer per dag. Domme Japanners bestaan niet en dat komt doordat zij allemaal vis eten, hield ze me voor. Mijn moeder vertelde me ook groente niet te lang te koken, omdat dat ten koste gaat van de vitamines. Ze heeft me alles geleerd. Alles! Alleen kok worden, daar kon geen sprake van zijn. Dat was minderwaardig.’
Vooroordelen
Ook buiten haar eigen kring kreeg Anneke met nogal wat vooroordelen te maken. Zo leerde ze bij het Mariott Hotel in Vancouver de geheimen van de Mexicaanse, de Italiaanse en de Amerikaanse keuken, maar werd ze uitgelachen toen ze een voorzichtige poging deed de Indonesische te promoten. ‘Aziatisch eten had geen enkele status en was voor armelui.’
Na veel pijn en moeite kreeg ze uiteindelijk toch de kans te demonstreren hoe puur, lekker en gezond het eten uit haar geboorteland is. Anneke slaagde met vlag en wimpel en werd zelfs de vaste cateraar van het Indonesische consulaat in Canada. ‘Niet zo lang geleden kreeg ik via Facebook een berichtje van mijn oude chef. Hij vroeg me om terug te komen.’ Ze lacht hard: ‘Ik denk niet dat ik het doe.’
Op Texel ging Anneke gewoon door met het promoten van Indonesisch eten. Nadat ze voor vrienden de catering op een verjaardag had verzorgd, werd ze een veelgevraagd ‘chef-aan-huis’. Ze stond op de markt om Aziatische kruiderijen te verkopen en twee jaar geleden kocht ze van het geld dat ze met al haar activiteiten had gespaard een foodtruck. Bezoekers van het maritieme evenement Sail Den Helder waren de eersten die van haar culinaire kwaliteiten konden genieten.
LvY Indonesia
Sinds 27 juni van dit jaar heeft Anneke een eigen restaurant, LvY Indonesia in de Warmoesstraat in Den Burg. Bij de aankoop en de financiering werd ze geholpen door Maarten-Jeroen den Boer van MB Financieren, een oude vriend van Menno. Een diepgekoesterde wens. ‘Ik wil mensen graag laten kennismaken met de echte Indonesische keuken, gepresenteerd op een moderne gastronomische manier. Ik gebruik alleen de beste ingrediënten. Indonesië is mooi en romantisch en ook dat wil ik graag laten zien. Mijn restaurant is geschilderd in de kleuren van het land. En het bestek is van goud, want Indonesië is ook rijk.’
Het is hard werken. ‘Er gaat heel veel tijd in mijn gerechten zitten. Ik maak alle bumbu’s en sauzen zelf. Alleen al het maken van het gerecht rendang kost me tweeënhalve dag voor twintig kilo Texels rundvlees. Maar dat geeft niet, want dit is mijn droom. Bovendien word ik in de keuken vaak bijgestaan door mijn zoon.’
Succesvol concept
Nog maar kort nadat ze is begonnen, kan ze al trots vaststellen dat haar concept werkt. ‘Ik zit vol sinds de eerste dag. Mensen die niet hebben gereserveerd, moet ik vaak wegsturen. Gasten komen speciaal naar Texel om hier te eten. Een paar dagen geleden zei iemand tegen me: door jou wil ik nu naar Indonesië. Dat is een mooi compliment.’
