Doeke de Leeuw
Eilandbroeders
Eilandbroeders lazen we op een geparkeerde bus. Zo’n naam zet bij de redactie iets in werking. Wie zijn dat? Wat is dat? Broers die samen meubels maken? Want dat staat eronder: meubels & interieur. Dus bellen we. ‘Kom maar langs’, zegt Doeke de Leeuw.
We treffen Doeke, samen met zijn vriendin Rixt en baby Maud, in hun fraai verbouwde dertigerjarenwoning in Den Burg. Ze wonen er net een jaar. Aan de telefoon heb ik al gevraagd naar Doekes broer. Maar er is helemaal geen broer. Hij lacht. ‘Toen ik drie jaar geleden startte, zou een van mijn beste vrienden, Joost de Winter, ook in het bedrijf komen. Wij zijn geen broers, maar wel broeders. Toen kon Joost zich ineens inkopen bij schildersbedrijf Ben. Dus bleef ik alleen in Eilandbroeders, vond ik ook best. En we werken nu heel veel samen. Dus klopt die naam ook wel weer: samenwerken, verbroedering, broederschap. Maar het staat ook voor broeden, op ideeën, oplossingen, creativiteit. En het is een naam die blijkbaar opvalt.’ Ja, anders zaten we hier niet.
Zeven bootjes
Zes was Doeke, toen hij met zijn gezin van Delft naar Texel verhuisde. Zijn ouders – wetenschappers – gingen aan het werkt bij het NIOZ. Ze kwamen te wonen in De Mars, een nieuwbouwwijk in wording. ‘We woonden aan de rand, er werd volop gebouwd. Ik was altijd buiten, verzamelde met mijn skelter oude rommel van de bouwplaats en bouwde er hutten van. En boten. Op een gegeven moment had ik in de slootjes rondom zeven bootjes liggen. Toen zei mijn moeder: nu is het wel even genoeg.’ Niet dat zijn ouders zijn creativiteit inperkten. Integendeel. ‘Ze waren zeker geen typische Vrije School-ouders, maar stuurden mij en mijn zus daar wel naartoe. Op m’n achtste kreeg ik van mijn vader een houtdraaibank. Ik was er altijd mee aan het werk. Ja, het zat er al vroeg in.’
En toch ging hij na de OSG iets heel anders doen: een studie Sounddesign in Leeuwarden. ‘Geluid en muziek maken voor films en reclames. Het sloot aan bij mijn interesse in muziek, ik speelde altijd in bandjes’. Na zijn opleiding werkte hij bij verschillende geluidsstudio’s. Door de crisis namen de opdrachten af en moest hij eruit. ‘Toen ben ik voor mezelf begonnen, deed ik hetzelfde werk als ZZP’er. Ik was 25. Om er nog iets naast te hebben werkte ik bij Zandbank Texel. Surfen is mijn grote passie. In de zomer gaf ik les en in de winter bouwde ik mee aan het paviljoen.’
Timmerman gezocht
Tussen de bedrijven door ging hij vaak op reis met Rixt, naar surfspots over de hele wereld. ‘Op een gegeven moment begon ik te twijfelen over wat ik nou eigenlijk wilde. Ik moest opnieuw uitgedaagd worden. We besloten een jaar naar Australië te gaan. Ons budget was beperkt, dus ik moest er werk zoeken. We belandden in hippie capital Bayron Bay en daar zag ik een advertentie: timmerman/meubelmaker gezocht. ’s Middags ging ik solliciteren, de volgende ochtend was ik aan het werk. Ik heb er vijf maanden meegewerkt aan het interieur van een café. En ik dacht: dít is leuk. Houtbewerken was natuurlijk altijd al mijn hobby, maar ik had er nooit aan gedacht er mijn beroep van te maken. Zou ik dit kunnen gaan doen op Texel? Ik had zat ideeën, maar was er ook wel onzeker over. Tot mijn Australische baas zei: Vóór jou heb ik zeven mensen gehad en allemaal ontslagen, niet goed genoeg. Jij mocht niet voor niets blijven.’
Basic
Zo startte hij, terug op het eiland, Eilandbroeders. Nu, drie jaar later, gaan de zaken goed. ‘Soms te goed. Ik moet nee leren zeggen, maar wil dat eigenlijk niet. Het was natuurlijk wel even afwachten of wat ik maak zou aanslaan. Het zijn geen Ikea-kasten, ik ben ook geen klassiek meubelmaker die alleen met hout werkt. Ik combineer graag materialen, naast hout metaal en kunststoffen als HPL.’ Hij wijst naar zijn zelfgebouwde keuken. ‘Dat is mijn stijl, strak, basic. En altijd uniek, geen fabriekswerk, ik zoek de uitdaging.’ Hij werkt voor particulieren en bedrijven. ‘Mensen hebben meestal al een idee, dan gaan we er samen over praten. Wat kan, wat niet? Hoe kan het nog mooier of beter? Daarna maak ik een 3D-ontwerp en gaan we verder finetunen. En dan bouwen. In mijn werkplaats op de Maricoweg óf op locatie.’
Subtiel
Zo bouwde hij deze winter een nieuwe ‘koffiekeuken’ in restaurant De Smulpot. Bij Hotel Boschrand ontwierp en bouwde hij buffetkasten en een bar. Zijn mooiste klus? ‘Misschien wel een van mijn eerste opdrachten, het bouwen en inrichten van drie kamers voor de B&B van Miko Honing. ‘We gaan het goed doen, zei Miko bij de start.’ Lachend: ‘Nou, dan heb je aan mij een goeie. Hij wilde themakamers: strand, bos en weide. Maar dan niet met standaard foto’s van een strand, een bos, een wei. Het moest subtiel.’ Hij haalt mooie foto’s op de website erbij. ‘Kijk, het zit ’m echt in de details. Ik kreeg alle ruimte om iets moois te bedenken. Zo werk ik het liefst.’
En zijn droomopdracht? ‘Dat ik een keer helemaal carte blanche krijg. Een opdrachtgever die zegt: wij vinden jouw stijl mooi, dus ga je gang. En dan een heel hotel, restaurant of ander bedrijf bouwen.’ Maar dan heb je helemaal geen ruimte meer voor ander werk. Zucht: ‘Dat zien we dan wel weer.’
