Familie Koorn
Treffers Texel
‘Veel op ons gevoel gedaan en soms op ons bek gegaan’
Ze zijn doeners en geen ‘schoolmensen’ en bovendien behoorlijk impulsief. ‘Terwijl een ander over sommige dingen een halfjaar nadenkt, nemen wij de beslissing nog dezelfde dag. Daardoor gaat er ook wel eens wat fout. We hebben nergens spijt van, maar als we het nog eens mochten overdoen, deden we het anders.’
We treffen Martin en Ilsa Koorn-Graaf en hun kinderen Shannon en Mike in een belangrijke periode in hun leven. Een paar dagen eerder hebben ze het dertigjarig bestaan van hun bedrijf gevierd. In drie decennia is héél veel gebeurd, met genoeg stof om eindeloos herinneringen op te halen. Tegelijkertijd is het moment gekomen om vooruit te blikken. Twee jaar geleden vonden Martin en Ilsa het al tijd worden om de zaken over te dragen aan de nieuwe generatie, maar toen kwam corona en leek het ze verstandig geen overhaaste beslissingen te nemen. ‘Maar nu zijn we toch met onze boekhouders van Omnyac bezig om de bedrijfsovername goed te regelen. Dat is lastig, we willen het niet te duur maken voor de kinderen, maar Martin en ik moeten zelf ook kunnen leven’, vertelt Ilsa. Martin grijnst: ‘Iedereen denkt dat wij al lang binnen zijn. Dat is niet zo. We hebben altijd veel geïnvesteerd en moeten hier en daar nog wat leningen aflossen.’
It’s a hard life on Texel
Je zou over al hun belevenissen best een flink boek kunnen volschrijven, maar helaas moeten we het nu doen met drie pagina’s in dit magazine. En dus spreken we af met forse stappen door de geschiedenis te gaan. Die begint bij Ilsa. ‘Ik ben ooit begonnen in de kledingwinkel Tribbs van Gerard en Betty Schuiling, boven café De Beerekuil in De Koog. It’s a hard life on Texel, stond er op hun T-shirts. Als je zo’n shirt droeg, mocht je gratis het café in. Een erg leuke tijd.’
Het liefste was Ilsa danseres geworden. Ze deed ook auditie, maar belandde op de modevakschool. Na die te hebben afgerond, begon ze aan een textielopleiding, maar die maakte ze niet af. ‘Ik vertelde thuis dat ik wel een uitkering zou aanvragen. Niks, je gaat maar werken, zei mijn vader. Hij wist dat er in Den Burg een pand te huur stond. Een paar dagen later overhandigde hij me de sleutel van de oude Albert Heijn in de Binnenburg, nu de Coninck van Poolen. Daar heb ik in 1992 de eerste zaak Texel Creatief geopend. Ik verkocht kleding en de Texelse dekbedden die bij mijn vader in de fabriek werden gemaakt. En Texelse producten, want die waren volgens mijn vader in opkomst. Bij de koffie aten we steeds grote stukken Texelse koek die over datum waren.’ Martin: ‘En als de koelkast openging, meurde de hele winkel nog uren naar de Texelse kaas die erin lag. Die producten gingen dus al snel de deur uit.’
Profvoetballer
Martin was toen nog profvoetballer. Officieel was hij full-prof – voor achtereenvolgens PEC Zwolle, Volendam en Haarlem –, maar omdat de salarissen in de voetballerij nog vrij bescheiden waren, werkte hij daarnaast in de dekbeddenfabriek van zijn schoonvader en was hij barkeeper bij café Le Berry in De Koog. In 1995 stopte hij met voetballen en ging hij in de winkel van Ilsa werken. ‘Shannon was net geboren. We zorgden dat we om de beurt thuis waren.’
Na een mislukt avontuur met de boetiek Shooters in De Koog, verhuisde de winkel die inmiddels Treffers heette naar een nieuw en groter pand in de Weverstraat. De Koorns pakten de zaken voortvarend aan en creëerden met een flinke verbouwing nog extra winkelruimte. De overname van Boetiek 22 van Riet Groen was daarna een belangrijke stap. Daarmee verwierven ze het recht om Gap Star – de voorloper van G-Star – en een paar andere populaire merken te mogen verkopen.
Daarnaast richtten ze zich op de benedenverdieping van Treffers op de verkoop van schoenen. Eerst onder de naam van franchiseketen Amigo, maar al snel zelfstandig. Met het succes kwam de vraag naar nog meer ruimte. Ilsa: ‘We besloten de schoenen naar het nieuwe pand te verhuizen en alle kledingmerken in het oude pand onder te brengen. Om meer ruimte te krijgen, sloopten we alle tussenmuren eruit. Maar het bleef behelpen. Op een gegeven moment stonden zelfs de keuken en de badkamer vol schoenen. Later hebben we het hele pand vlak geschoven en opnieuw opgebouwd.’
Eigenwijs
Het was niet de enige uitdaging. Martin: ‘We zijn allebei nogal eigenwijs. Had ik een paar kledingrekken opgehangen, hing de volgende dag alles weer anders. We hebben daarom besloten dat Ilsa verder ging met kleding en ik met schoenen.’
In dezelfde tijd begonnen ze opnieuw een winkel in De Koog. Op de hoek van de Dorpsstraat en de Badweg combineerden ze de verkoop van schoenen en kleding. Dit keer wel met succes. Inmiddels is de zaak verhuisd naar een kooppand in het midden van de Dorpsstraat. Tijdelijk hadden ze ook nog een kinderkledingzaak in Den Burg. ‘Maar het bleek lastig om daar geld in te verdienen.’
Vervolgens bood Theo Legierse hen de Sportshop in Den Burg aan. Martin: ‘Theo was ziek en zocht een opvolger. Wij dachten: Dat doen we wel effe. Maar dat werd een hele heftige tijd. We moesten ons aansluiten bij een inkoopcombinatie en de zaak nieuw inrichten. Daarnaast bouwden we een nieuwe schoenenzaak. Beide zaken moesten open met Pasen en dat gaf erg veel stress. Bovendien was de Sportshop – inmiddels Sport 2000 – een grote winkel, van 340 vierkante meter. Die runden we alsof het een modezaak was. We schaften elke keer nieuwe collecties aan. Maar in de sportkleding moet je vooral veel nabestellen. We werkten ons de blubber, maar mede door de recessie lagen de voorraden op een gegeven moment tot aan het plafond en konden we de rekeningen niet meer betalen.’
Vijf winkels
Toen Ilsa vreesde dat het echt mis zou gaan, belde ze Martin, die op dat moment op wintersportvakantie was. ‘Ik heb gezegd dat de oude drogisterij van Mets vrij was en dat we er maar een outlet in moesten beginnen. Zo konden we tegen dumpprijzen van onze overtollige voorraden af komen.’
De vraag of ze te impulsief hadden gehandeld, beantwoordt Martin met een volmondig ‘ja’. ‘Terwijl een ander over sommige dingen een halfjaar nadenkt, nemen wij de beslissing nog dezelfde dag. Daardoor gaat er ook wel eens wat fout. We hebben nergens spijt van, maar als we het nog eens mochten overdoen, deden we het anders.’
Op een gegeven moment hadden de Koorns zelfs vijf winkels. Ilsa: ‘We wilden wel door met Sport 2000, maar alleen als we de zaak konden kopen en dat lukte niet voor een goede prijs. Na vijf jaar liep het huurcontract af en zijn we alsnog gestopt.’
Volwassen kinderen
Ondertussen begonnen hun bijna volwassen kinderen zich af te vragen waar hun toekomst lag. Shannon: ‘Ik vond de winkel stom en wilde in de horeca of kapster worden. Het werd toch een winkel. Mijn vader en moeder vonden dat ik eerst ergens anders ervaring moest opdoen. Ik heb een opleiding detailhandel gevolgd en drie jaar in Den Helder gewerkt, eerst bij Super Star, later bij C&A. Niet echt leuk, maar ik heb er wel veel geleerd. Dat je het overzichtelijk moet houden, bijvoorbeeld. Mijn ouders wilden altijd heel veel in de winkel. Ik vind kleine collecties beter. Dan heb je ook de ruimte om ze beter te presenteren.’ Martin: ‘Ik was het er eerst niet mee eens. Maar ik moet zeggen: dat presenteren kan Shannon echt als de beste.’
Mike was eerst van plan om een sportopleiding te doen. Maar ook hij koos na de nodige aarzelingen voor de opleiding detailhandel en na een stage bij Gamma, Jumbo en Intertoys voor werken bij zijn ouders. ‘Ik zou eigenlijk nog niveau vier op de school in Schagen doen, maar dat werd niks.’ Martin: ‘Wij hadden moeite om personeel te vinden, dus het kwam wel goed uit dat hij met die opleiding stopte. Bovendien, wij zijn geen van allen schoolmensen, maar vooral doeners.’
Een goed team
Inmiddels hebben de Koorns een kledingzaak en een schoenenwinkel in Den Burg en een zaak in De Koog waar zowel kleding als schoeisel wordt verhandeld. Daarbij houden moeder en dochter zich vooral met de kleding bezig en vader en zoon met de schoenen. Ze weten zich gesteund door twaalf medewerkers, van wie vooral Bart Graaf, Ilonka Kuijper, Manon List en Ilona Witte al jaren voor ze werken. Mike: ‘We hebben een goed team, maar er moet veel worden gecommuniceerd. In Den Burg worden alle orders ingevoerd. Daar worden ook ze afgeleverd, geprijsd en van labels voorzien. Daarna moet een deel naar De Koog. Ik rijd regelmatig op en neer, ook voor de bevoorrading.’
Spanje
Zeven jaar geleden hebben Martin en Ilsa een huis in Spanje gekocht. Ilsa: ‘We hadden altijd al het idee om dat later eens te doen. Maar wat is later? Ik was toen 46 en had een burnout en een slaapprobleem. En plotseling realiseerde ik me: je kunt ook te lang wachten.’ Martin: ‘We zijn nogal drukbezet allemaal. Ik gaf voetbaltraining aan junioren en senioren, ik zaalvoetbalde en had een stockkar. Leuk allemaal, maar daardoor hadden we maar weinig tijd voor elkaar.’ Ilsa: ‘Op een gegeven moment konden we niet eens meer gezellig samen koffiedrinken. We zaten altijd lijstjes af te vinken. Wat moeten we allemaal nog doen? Dat heeft z’n tol geëist. We worden ouder en de batterij raakt sneller leeg. Aan het einde van de crisis konden we voor een leuk bedrag een huis kopen in Moraira aan de Costa Blanca. Voor onszelf, maar ook voor de verhuur. Inmiddels hebben we er een tweede gekocht en verbouwd. We zijn er vier keer per jaar. Maar de bedoeling is dat we er straks langere periodes heen gaan.’
Een harde datum waarop de zaken worden overgedragen hebben ze niet, maar ze werken er nu wel serieus naar toe. Ilsa: ‘Om weer helemaal gezond te worden, moet ik volgens de huisarts met een boek in de tuin gaan zitten. Het is ook beter. Twee kapiteins op één schip werkt op den duur niet. Shannon en Mike doen steeds meer, ook organisatorisch. Dat gaat prima, maar het overdragen van het financiële gedeelte vind ik nog spannend.’ Shannon knikt: ‘Ik ook hoor, dat heb ik nog weinig gedaan.’ Martin heeft er alle vertrouwen in: ‘Ze moeten het gewoon doen. Wij hebben veel op ons gevoel gedaan en zijn soms op ons bek gegaan. Maar we hebben het allemaal wel gedaan. Het is ons nooit om het geld gegaan. Soms komt iets op je pad en dan is het tof om erin te stappen. Dat is echt de kick!’
Hoe het familiebedrijf er over vijf jaar uitziet, durven ze niet te zeggen. Shannon: ‘Ik ga in ieder geval niet kleiner dan het nu is, eerder groter. Als ik het nog tien jaar op dezelfde manier zou moeten doen, dan weet ik zeker dat ik er straks echt niks meer aan vind.’
Mike is voorzichtiger. ‘Ik hou ook van ondernemen. Maar ik heb een moeilijke periode achter de rug en wist niet zeker of ik dit wel echt wilde. Ik heb er nu weer zin in, maar wil ook de balans bewaken. Het is ook belangrijk te genieten van het leven.’
Oplichter
Dat het leven soms onvoorspelbaar is, ontdekten Martin en Ilsa kort geleden, toen bleek dat ze een van hun huizen in Spanje aan een oplichter verhuurden, die ook nog eens de nodige misdrijven op zijn naam had staan. Ilsa: ‘Inmiddels is het achter de rug, maar dat heeft een hoop gedonder gegeven.’ Martin: ‘We hebben daarna wel besloten dat dit ons laatste project is.’ Shannon lacht: ‘Dat horen wij al jaren. Dus dat nemen we met een korrel zout.’
Even lijkt het alsof Martin niet weet wat hij moet zeggen. Maar dan komt zijn antwoord toch: ‘Helemaal niks doen gaat niet. Maar we hebben geen grootse plannen meer. Voorlopig niet tenminste. Misschien wordt het straks anders als we een paar maanden achter elkaar in Spanje wonen en ik me helemaal kapot verveel…’
